Zolang ik mij kan herinneren ben ik als de dood voor bloedprikken. Vroeger was het zelfs nog erger, toen was ik bang voor alle naalden. Als ik moet bloedprikken wil ik het liefst meteen nog gaan, anders zit ik er enorm tegenaan te hikken en slaap ik slecht. Inmiddels durf ik te zeggen dat ik redelijk over mijn angst heen ben, graag vertel ik wat meer over mijn angst voor naalden en hoe ik er ‘overheen’ ben gekomen.
Waar deze angst vandaan komt weet ik niet, ik heb het al zolang ik mij kan herinneren. Het is zelfs zo erg, dat ik al ontzettend vaak bijna tegen de vlakte ben gegaan, dat ik flauw viel door het bloed prikken.
Weet je de stereo prik die je krijgt als je 9 jaar bent? Links en rechts tegelijk een prikje? No way, ze hebben ze niet stereo kunnen/mogen zetten bij mij! Ook ben ik een jaar of 7 geleden een keer bij de huisarts bijna flauwgevallen, omdat Wessel moest bloed prikken! Huisartsassistente in paniek, omdat ze druk was met Wessel. De receptioniste heeft me naar buiten gesleurd en me op een bankje in de wachtkamer gelegd, awkward..
Maar jij werkt toch bij een tandartspraktijk? Ja klopt en dit gaat hartstikke prima! Verdoven of kiezen trekken dat doet me niks. En je zet iedere 3 maanden de prikpil? Klopt en ook dat gaat zonder problemen (behalve de allereerste keer, toen had ik me veel te druk gemaakt en allerlei enge dingen gelezen op Google).
Doordat ik van tevoren al bang was voor het bloedprikken, had ik mezelf van tevoren al zo gek gemaakt in mijn hoofd, dat ik naderhand van mijn stokje ging. Onbewust ga ik verkeerd ademhalen of gewoon helemaal niet. Zodra het klaar is komt de ontlading (was dit alles, dit viel eigenlijk reuze mee) en voel ik mezelf niet lekker worden. Mijn nek wordt helemaal warm, ik voel me niet lekker en begin zwarte spikkels te zien. Hierdoor was ik elke keer voordat ik moest gaan bloedprikken bang om flauw te vallen en daardoor gebeurde het ook elke keer weer.
Gelukkig is het een aantal jaren geleden omgeslagen toen ik voor een darmonderzoek naar het ziekenhuis moest. Hier kreeg ik een infuus in mijn hand (oké dit was wel drama), waarna ik een roesje kreeg voor het darmonderzoek. Na dit onderzoek moest ik meteen nog even door naar de prikpost om bloed af te laten nemen. Bij de mevrouw die mij hielp gaf ik aan dat ik niet tegen bloedprikken kan. Ze had een speciale stoel waarvan de rugleuning een stuk naar achteren kon, waardoor ik wat platter kwam te liggen. Dit ging ontzettend goed of het mede door het roesje kwam of door het plat liggen weet ik niet. Ik hield het idee vast dat als ik van tevoren al ging liggen, dat het dan goed zou gaan.
Vanaf dat moment gaat het eigenlijk ook elke keer goed (en voor mijn onderzoeken voor fibromyalgie ben ik in die tussen tijd al heel vaak geprikt om bloed af te nemen). Ik geef tegenwoordig aan dat ik niet tegen bloedprikken kan en dat het goed gaat als ik kan gaan liggen tijdens de bloedafname. Ook kijk ik niet naar het inprikken van de naald en het vullen van de buisjes met bloed. Ik ga liggen, kijk omhoog en probeer me te concentreren op mijn ademhaling met een hand op mijn buik. Zodra het klaar is kom ik rustig omhoog en blijf ik nog even zitten. Tot nu toe gaat het op deze manier gelukkig goed.
Herkent een van jullie zich in deze of een soortgelijke, angst?
Ik heb hier (gelukkig) geen last van maar het lijkt me echt heel vervelend. Een vriendin van mij heeft het ook. Zij vertelde dat als ze het inderdaad aangeeft in bijvoorbeeld een ziekenhuis mensen heel behulpzaam zijn.
dat is balen als je er als de dood voor bent 🙁 ik niet meer want word al 9 jaar 1 a 2 x per week standaard geprikt.
je kan het wel aangeven als ze je gaan prikken en ze hebben eventueel ook verdovings creme 😉
Pff, 1/2 keer per week al 9 jaar lang geprikt worden lijkt me heftig, zou niks voor mij zijn in ieder geval. Dat van die verdovingscrème ga ik even onthouden voor de volgende keer!
Ik heb het zelf ook. En helaas heb ik moeilijke aders dus ze prikken regelmatig mis! Maar ondertussen weten ze het bij het bloedlab, en proberen ze me af te leiden.
Oh, extra vervelend dat ze regelmatig mis prikken! Fijn dat ze je proberen af te leiden.
Oh wat vervelend, ik herken het wel! Maar dan zonder flauwvallen. Ik ben alleen doodsbang voor naalden, dus ik maak het vooraf heel groot in m’n hoofd. Uiteindelijk valt het wel mee, maar het is nog steeds m’n hobby niet. Bij anderen hoef ik het ook niet te zien. Infuus is inderdaad helemaal erg.. dat heb ik drie keer gehad, echt verschrikkelijk
Ik maak het inderdaad ook veel groter in mijn hoofd dan het daadwerkelijk is, maar ik krijg het er maar niet uit. Het doet ook geen pijn, maar toch blijf ik het idee verschrikkelijk vinden.
Prikken in de hand vind ik echt drama. Maar helaas elk jaar wel 1 of 2x geopereerd waarbij het nodig was. Ben niet bang. Voor spuiten maar vind ook niet geweldig. Als ik weg kijk is het vaak wel okay
Vervelend is dat bloed prikken he.. mijn aders zijn heel moeilijk te vinden. En als ik een infuus moet krijg ik hem altijd in mn pols. Bij dat idee wordt ik al helemaal raar in mijn hoofd altijd
Oh, infuus in je pols lijkt me ook naar!
Gelukkig heb ik hier geen last van. Maar ik kan me voorstellen dat het super vervelend is!
Wel goed dat je het nu aangeeft, ik had al eerder gehoord dat gaan liggen soms helpt voor mensen die panisch worden of flauwvallen van (bloed)prikken.
Ik ben ‘gelukkig’ niet de enige met deze angst. Toen ik een keer in het ziekenhuis moest bloed prikken en ik zei dat ik er niet goed tegen kon, werd mij verteld dat echt heel veel mensen er niet tegen kunnen/bang voor zijn.
Mooi verhaal. Ik kijk altikd een andere kant op en dan gaat het goed
Ik herken het heel goed. Ik ben niet bang voor prikken en naalden (moet er niet naar kijken, vind het wel naar om te zien) maar ik heb andere angsten waarbij de gevoelens die je omschrijft heel herkenbaar zijn. Vliegen is bijvoorbeeld ook echt een ramp voor mij. Super dat je een oplossing gevonden hebt en ermee dealt in plaats van te vluchten!
Ik vind het ook akelig en kijk daarom altijd bewust de andere kant op. Ze hoeven het van mij ook niet uit te leggen of te zeggen wat ze gaan doen. ‘Doe het nou maar gewoon snel,’ denk ik altijd!
Ik hoef het inderdaad ook niet tot in de details te weten, maar wil wel weten als ze gaan beginnen en vaak vraag ik ook ‘is het bijna klaar?’.
Ik ben niet zo bang maar ik hou er niet van. Ook als medicijnen moet slikken.
Oh wat balen! Ik heb er gelukkig geen last van maar kijk altijd wel even de andere kant op 🙂
Ik ben zelf niet bang voor het prikken, maar aanzien mijn aders nooit gemakkelijk te vinden zijn duurt het altijd lang eer ze een plekje vinden waar ze kunnen steken. Als ze dan meerdere keren fout prikken dat is niet zo prettig